درمان آرتروز

درمان آرتروز

یکی از بیماری های شایع آرتریت بیماری آرتروز می باشد . آرتروز یا استئوآرتریت به معنای فرسایش مفصل ها است و از جمله علت های ابتلا به این بیماری عبارتست از: نقایص مادرزادی، نارسایی عروقی یا بیماری قلبی می باشد .

علل بروز بیماری آرتروز

این بیماری به علت سایش و فرسایش غضروف مفصلی بیشتر از توانایی تجدید و ترمیم غضروف به وجود می آید . اگر مفصلی تحت فشار و استرس نباشد، هیچ گاه دچار آرتروز نمی شود . بنابراین شیوع آرتروز در مفاصل اندام فوقانی نسبت به مفاصل اندام تحتانی کمتر است زیرا تحت استرس نسبتا کمتری قرار دارند . با این حال، یکی از عوامل کمک کننده در روند پیشرفت بیماری آرتروز ژنتیک می باشد . علاوه بر این از دیگر علل کمک کننده ابتلا به بیماری آرتروز که معمولا چندین سال بعد تاثیر می گذارند، وضعیت غیرطبیعی مفاصل می باشد .

عوامل مستعد کننده اصلی این بیماری عبارتند از:

• اختلال مادرزادی در تکامل طبیعی مفصل مانند: دیس پلازی هیپ
• ناهمواری سطوح مفصلی به علت شکستگی قبلی
• آسیب داخل مفصلی مانند: وجود اجسام آزاد داخل مفصل یا پارگی منیسک
• بیماری قبلی که باعث آسیب سطح غضروفی مفصل شده است
• قرارگیری نامناسب مفصل به هر علت (مثلا پای پرانتزی)
• چاقی

سن بالا به تنهایی علت آرتروز نمی باشد، اگر چه می تواند توانایی ترمیم بافتی پس از صدمات را کاهش دهد و به طور غیرمستقیم علت بروز این بیماری باشد .

تشخیص بیماری آرتروز

این بیماری با توجه به شرح حال بیمار، یافته های بالینی یا علائم و ویژگی های رادیوگرافیک تشخیص داده می شود . اُستئوآرتریت به دلیل وجود ویژگی زیر با انواع آرتریت التهابی اشتباه نمی شود: در اُستئوآرتریت، ضخیم شدن غشای سینوویال، افزایش رگ های موضعی مفصل و اسپاسم عضلات وجود ندارد، در رادیوگرافی مفصل مبتلا، به جای کاهش تراکم استخوان، اسکلروز دیده می شود و ESR افزایش نمی یابد .

علائم بیماری آرتروز

استئوآرتریت معمولا به صورت سالیانه به آهستگی پیشرفت می کند . در بسیاری از موارد، ناتوانی بیمار به حدی نمی رسد که انجام درمان ضروری گردد . در سایر موارد، درد فزاینده، خشکی مفصل یا بدشکلی مفصل باعث مراجعه بیمار به پزشک جهت درمان می شود .

درمان بیماری آرتروز

درمان استئوآرتریت مثال خوبی از سه روش درمانی است که باید برای درمان هر بیماری ارتوپدی مد نظر قرار گیرد . این سه روش عبارتند از:

• عدم درمان، تنها توصیه های پزشکی و اطمینان بخشی به بیمار
• درمان های حمایتی و محافظتی
• درمان های جراحی

در بسیاری از موارد، درمان بیماری ضروری نیست . بیمار ممکن است تنها به دلیل نگرانی از وجود یک بیماری وخیم تر به متخصص ارتوپد مراجعه نماید . اطمینان بخشی به بیمار، توصیه به کاهش استرس بر مفصل مبتلا به همراه کاهش وزن در موارد مناسب، تنها موارد لازم برای این بیماران هستند .

هنگامی که به درمان فعال تری نیاز است، معمولا ابتدا باید از روش های محافظتی استفاده نمود . روش های درمانی در دسترس عبارتند از: فیزیوتراپی (غالبا با استفاده از گرمای موضعی و ورزش های تقویت کننده عضلات)، داروهای مسکن، بانداژ یا اُرتوزهای حمایتی جهت تعدیل استرس وارده بر مفصل، و در موارد انتخابی، تزریق داخل مفصلی هیدروکورتیزون یا هیالورونات . با این حال، فواید تزریق مکرر استروئید در موارد استئوآرتریت مورد تردید است و ممکن است تخریب مغصل را تشدید نماید . به علاوه، استرس وارده بر مفصل مبتلا را باید کاهش داد . به طور مثال: در مورد مفاصل اندام تحتانی، با محدود ساختن میزان پیاده روی یا استفاده از عصا یا چوب زیر بغل .

هنگامی که معلولیت شدید، به ویژه درد هنگام استراحت یا طی شب و محدودیت عملکرد بیمار با درمان های محافظتی بهبود نمی یابد، انجام درمان های جراحی منطقی می باشد . روش های جراحی در دسترس عبارتند از: اُستئوتومی جهت برقراری وضعیت طبیعی قرارگیری مفصل، آرتروپلاستی (ایجاد مفصل جدید) و آرترودز (از میان برداشتن مفصل با اتصال دو استخوان) . اُستئوتومی عمدتا برای مفصل زانو جهت تصحیح بدشکلی واروس یا والگوس، و گاهی برای مفصل هیپ مفید است اما تنها به مدت چند سال، درد بیمار را تخفیف می دهد . آرتروپلاستی، روش جراحی انتخابی برای اکثر بیماران است، به ویژه موارد آرتروز مفصل هیپ یا زانو که پس از ده تا پانزده سال، در 95% بیماران، عملکرد خوب و بدون درد مفصل مشاهده می شود . برای تعداد کمی از مفاصل، به ویژه مفاصل کف دست و پا، هنوز آرترودز روش جراحی انتخابی محسوب می شود .

جهت کسب اطلاعات بیشتر به جراح ارتوپد خوب در تهران مراجعه نمایید.

مطالب مرتبط با این مقاله :

آرتروز آرنج

آرتروز مفصل شانه

آرتروز مفصل زانو

آرتروز مفصل لگن